Oramie is nog jong, nieuwsgierig, maar ook onzeker. Vandaag was niet anders. Met trage, bedachtzame stappen kwam ze dichterbij, haar neus voorzichtig snuffelend naar het onbekende. Af en toe nam ze een klein hapje van het gras, alsof dat haar wat moed gaf. Maar toch bleef die twijfel durfde ze echt verder te gaan? Ze liet een snurk horen, gevolgd door een diepe zucht. De aanraking van mijn hand zorgde ervoor dat haar huid even rilde.

Ik bleef rustig, gaf haar de tijd. Vertelde haar dat ik het knap vond dat ze dit nu alleen deed, zonder Vienna, haar vaste maatje. Ze vertrouwde me, maar het geluid dat mijn man aan het maken was, verwarde haar. Een vreemde geur, een onbekend geluid. Toch, met enige aarzeling, zette ze haar stappen dichterbij.

Later, toen Vienna erbij kwam, werd alles rustiger. Met haar ervaring en vertrouwen in ons, kwam ze kalm de situatie verkennen. Ze rekte zich uit om een lekker plukje gras te eten, en begon te knabbelde aan het hooi, ze straalde die rustige zekerheid uit die alleen levens ervaring kan brengen.

En daar, in dat moment met Oramie en Vienna, zag ik de spiegel naar het dagelijkse leven. Als paardencoach weet ik hoe de signalen van paarden ons iets kunnen vertellen over onszelf. Zoals een ui die laagje voor laagje afgepeld wordt, helpen deze momenten ons om tot de kern te komen. De werkelijke, vaak kwetsbare kant van iemand, die langzaam naar voren mag komen. De stap naar het onbekende. De overwinning wanneer je de stap hebt gezet.

Trost op mijn eigen stap en daarmee de overwinning op mezelf.

Laat een reactie achter